Zdarzyło mi się kiedyś zagadać do innego pasażera, chociaż zwykle tego nie robię. Byłam za granicą, jechałam sama pociągiem w dość długą podróż. Nie bardzo miałam co robić, a potem się okazało, że pociąg nie jedzie do tej miejscowości, w której miałam wysiąść. Nie wiedziałam za bardzo co myśleć i robić i wtedy usłyszałam za sobą rozmowę w języku polskim. Okazało się, że tym samym pociągiem jechała dziewczyna i chłopak, którzy są Polakami. Ucieszyłam się, że będę mogła z nimi swobodnie pogadać i zapytać o końcową stację. Przysiadłam się i zaczęliśmy rozmowę. Dzięki temu przyjemnie spędziłam resztę podróży i dowiedziałam się tego co chciałam o stacji, w której powinnam wysiąść żeby trafić do celu. Bardzo miło wspominam tę krótką znajomość i nie żałuję, że odważyłam się do nich zagadać.

Zdarzyło mi się kiedyś zagadać do innego pasażera, chociaż zwykle tego nie robię. Byłam za granicą, jechałam sama pociągiem w dość długą podróż. Nie bardzo miałam co robić, a potem się okazało, że pociąg nie jedzie do tej miejscowości, w której miałam wysiąść. Nie wiedziałam za bardzo co myśleć i robić i wtedy usłyszałam za sobą rozmowę w języku polskim. Okazało się, że tym...

Co prawda nie uczestniczyłem w tej historii osobiście lecz znam po dziś dzień jej bohaterów.
Mój serdeczny przyjaciel S. studiował w miecie oddalonym od domu o około 60 kilometrów. W każde niedzielne popołudnie pokonywał tę drogę autobusem. Tydzień po tygodniu, ten sam autobus, ta sama trasa. Za którymś razem jego uwagę przykuła dziewczyna jadąca autobusem, która spodobała się S. Następny razem również jechał tym samym kursem. Kiedy sytuacja powtórzyła się po raz kolejny S. postanowił przejść do działania.
Dziewczyna siedziała przy oknie czytając jakąś opasłą książkę. S. usiadł obok niej, i jak opisywał, wyjął najgrubsze tomiszcze jakie miał w bagażu, otworzył książkę na pierwszej lepszej stronie i udając, że czyta snuł plan działania. Autobus jechał, czas płyną a S. myślał. W końcu wkroczył do akcji i powiedział zaczepnie: „Medycyna?”. Dziewczyna obdarzyła go serdecznym uśmiechem odpowiadając: „Tak”, po czym wróciła do lektury. S. przekonany, że to koniec rozmowy postanowił sprawdzić na jakim temacie otworzył książkę. Spojrzał zrezygnowany w drobny druczek, gdy nagle usłyszał wypowiedziane przez dziewczynę: „Prawo?”, S. ponownie ożywiony odpowiedział „Tak”.
Nie wiem jak ta konwersacja wyglądała dalej ale wiem, że trwa do dnia dzisiejszego. A S. i K. jeszcze przynajmniej raz powiedzieli sobie „Tak” – tego byłem świadkiem, widziałem i słyszałem, piłem i radowałem się razem z nimi. Oby do końca swoich dni byli zgodnym szczęśliwym małżeństwem.

Co prawda nie uczestniczyłem w tej historii osobiście lecz znam po dziś dzień jej bohaterów.
Mój serdeczny przyjaciel S. studiował w miecie oddalonym od domu o około 60 kilometrów. W każde niedzielne popołudnie pokonywał tę drogę autobusem. Tydzień po tygodniu, ten sam autobus, ta sama trasa. Za którymś razem jego uwagę przykuła dziewczyna jadąca autobusem, która spodobała...

Może nie był to pasażer, ale oboje byliśmy przechodniami... Usiedliśmy na chwilę na ławkach stojących naprzeciwko. Ja, bo odbywałam rozmowę przez telefon, On, bo dużo przeszedł, a jeszcze trochę mu zostało. Oboje mieliśmy średni humor. Kiedy skończyłam rozmawiać stwierdził, że wszystko już obojętne i zagada. 'Chcesz ze mną iść?' - spytał. A, że mi też już było wszystko obojętne odpowiedziałam 'Okej'. 'Serio?' - 'Serio.'. No i zgadaliśmy się, że oboje jesteśmy muzykami, a On właśnie wybierał się grać na street'cie w innym mieście. Wróciłam do domu po kilku godzinach, w końcu, pierwszy raz od dawna, mając trochę lepszy humor i z nowym przyjacielem, który jest nim już od kilku lat i regularnie spotykamy się, tak jak za pierwszym razem, pograć na ulicy. Historia w 100% prawdziwa. :)

Może nie był to pasażer, ale oboje byliśmy przechodniami... Usiedliśmy na chwilę na ławkach stojących naprzeciwko. Ja, bo odbywałam rozmowę przez telefon, On, bo dużo przeszedł, a jeszcze trochę mu zostało. Oboje mieliśmy średni humor. Kiedy skończyłam rozmawiać stwierdził, że wszystko już obojętne i zagada. 'Chcesz ze mną iść?' - spytał. A, że mi też już było wszystko...

Uwielbiam podróżować pociągiem. Jest w tym jakaś magia, a dla mnie wielka przyjemność, może też dlatego, że w większości korzystam z pociągu, by dojechać w góry lub na lotnisko.
Kilka lat temu jechałam z tatą pociągiem na trasie Wrocław - Kraków. Wracaliśmy z ukochanych Karkonoszy. Była piękna złota jesień. W naszych myślach i sercu wciąż tkwiła Śnieżka i jej okolice, ale też nie mogliśmy się już doczekać powrotu do domu, gdyż trasa jest dość długa.
Dosiadł się do nas młody, wysoki, przystojny mężczyzna. Rozmowa nie wiadomo kiedy się rozpoczęła i nie wiadomo kiedy stała się rozmową długoletnich znajomych. Mężczyzna był żołnierzem, stacjonującym w Iraku. Opowiadał różne rzeczy o sobie, o znajomych, o tym, jak mu zazdroszczą... Tak! Zazdroszczą bycia żołnierzem w Iraku. Wydawało mi się to nieprawdopodobne, że ktoś chciałby się z nim zamienić. I o tym, jak bywał celem na muszce czyjejś broni. Właściwie to niedużo mówiłam. Słuchałam, a było o czym. I byłam pod wrażeniem tego mężczyzny, jego mądrości, wiedzy, życzliwości. Myślałam o tym, ile tak fantastycznych osób musiało zginąć przez wojnę.
Bardzo chciałabym z nim jeszcze porozmawiać i dowiedzieć się, jak ułożył sobie życie.
Gdy nasze drogi rozchodziły się na dworcu w Krakowie, zabrakło mi słów, by wyrazić, co dała mi ta rozmowa. I jak bardzo za nią dziękuję.

Uwielbiam podróżować pociągiem. Jest w tym jakaś magia, a dla mnie wielka przyjemność, może też dlatego, że w większości korzystam z pociągu, by dojechać w góry lub na lotnisko.
Kilka lat temu jechałam z tatą pociągiem na trasie Wrocław - Kraków. Wracaliśmy z ukochanych Karkonoszy. Była piękna złota jesień. W naszych myślach i sercu wciąż tkwiła Śnieżka i jej okolice, ale...

Ja mam szczęście do poznawania starszych osób w codziennych przejazdach tramwajem. Chyba coś w sobie mam, bo takich znajomości mam na pęczki. Co ciekawe, czasami wspólna 10 minutowa przejażdżka potrafi zapaść w pamięć na długo. Pamiętam wesołego staruszka, który od informacji, że jedzie do lekarza i spóźni się na wizytę jakoś płynnie przeszedł na mój wiek, stan cywilny itp., a na koniec skwitował to słowami "nie ma co czekać, oby ciało się oddało"... i po tej przypadkowej rozmowie uznaliśmy z mężem, że nie ma co czekać, warto rozpocząć starania o dziecko :) Dziękuję temu uroczemu panu za to, że w kilka minut uzmysłowił mi, co tak naprawdę jest w życiu najważniejsze! I mam nadzieję, że zdążył do lekarza :)

Ja mam szczęście do poznawania starszych osób w codziennych przejazdach tramwajem. Chyba coś w sobie mam, bo takich znajomości mam na pęczki. Co ciekawe, czasami wspólna 10 minutowa przejażdżka potrafi zapaść w pamięć na długo. Pamiętam wesołego staruszka, który od informacji, że jedzie do lekarza i spóźni się na wizytę jakoś płynnie przeszedł na mój wiek, stan cywilny...

Ja taką osobę poznałam w autobusie.Okazało się, że Pani Ewa jest klientką mojego sklepy. Codziennie jeździłyśmy razem tym samym autobusem ale nie zwracałyśmy na siebie uwagi. Pewnego dnia poprostu pomogłam wsiąść Pani Ewie do autobusu ( jest to starsza osoba). Usiadłyśmy razem i zaczęłyśmy rozmawiać. Okazało się, że mamy takie same hobby rękodzieło. Do dzisiaj wymieniamy się pomysłami na nowe dekorację
Na początku była tylko klientką,która działała mi na nerwy. Przy każdych zakupach narzekała, że towar jest za wysoko lub za nisko.
A teraz jest dla mnie wspaniałą osobą i inspiracją

Ja taką osobę poznałam w autobusie.Okazało się, że Pani Ewa jest klientką mojego sklepy. Codziennie jeździłyśmy razem tym samym autobusem ale nie zwracałyśmy na siebie uwagi. Pewnego dnia poprostu pomogłam wsiąść Pani Ewie do autobusu ( jest to starsza osoba). Usiadłyśmy razem i zaczęłyśmy rozmawiać. Okazało się, że mamy takie same hobby rękodzieło. Do dzisiaj wymieniamy...

Zdecydowanie tak i pozdrawiam bohatera historii którą chcę napisać. Pierwszy dzień szkoły, człowiek jest trochę przerażony. Miałam poznać nowych ludzi z którymi będę żyć przez najbliższe kilka lat. Usiadłam na tylnim siedzeniu autobusu i nerwowo stukałam paznokciem w szybę. W pewnym momencie usłyszałam chrząknięcie, podniosłam wzrok zna kolan i zobaczyłam staruszka patrzącego się we mnie z zaciekawieniem. Spytał co się stało, a mu opowiedziałam o swoich obawach. Wolałam przyznać się obcej osobie niż rodzinie co mnie dręczyły, ale chyba każdy tak ma. Wracając, gdy skończyłam mówić dziadek o imieniu Tomasz, zamyślił się chwilę i do mojego przystanku opowiadał mi różne żarty. Nawet nie zauważyłam kiedy wysiadłam i przestałam się śmiać. Apel i nowi znajomi nie byli tacy źli jak Myślam, nawet się z kilkoma zaprzyjaźniłam. Od tego dnia zawsze gdy jadę na zajęcia spotykam pana Tomasza i rozmawiamy.

Zdecydowanie tak i pozdrawiam bohatera historii którą chcę napisać. Pierwszy dzień szkoły, człowiek jest trochę przerażony. Miałam poznać nowych ludzi z którymi będę żyć przez najbliższe kilka lat. Usiadłam na tylnim siedzeniu autobusu i nerwowo stukałam paznokciem w szybę. W pewnym momencie usłyszałam chrząknięcie, podniosłam wzrok zna kolan i zobaczyłam staruszka...

To zdarzyło się kilka lat temu. Poszłam wtedy do liceum. Nowe otoczenie, nowi znajomi... Na pierwszy rzut oka klasa wydawała się sympatyczna, jednak nie do końca mogłam przekonać się do moich rówieśników. A najgorsze były powroty do domu. Przystanek autobusowy znajdował się nieopodal szkoły, więc po skończonych zajęciach tam gromadziła się blisko połowa moich nowych kolegów i koleżanek. Pierwszego dnia szkoły ucieszyłam się, że nikt z mojej klasy nie wraca do domu autobusem o tym samym numerze. Chciałam zająć miejsce przy oknie, włączyć ulubioną muzykę na mp3 i w spokoju patrzeć na mijane budynki mojego miasta: dawną szkołę, galerię handlową, nieco przerażający dworzec kolejowy, ulubioną cukiernię... Uwielbiam samotnie podróżować! Jednak szybko okazało się, że moja radość była zbyt pochopna. Poczułam dość mocne szturnięcie i w tej samej chwili zalał mnie potok słów osoby, którą pierwszy raz widziałam na oczy. Twierdziła, że chodzimy razem do klasy. Kiedy ona przedstawiała mi swoje wnioski na temat nowych nauczycieli, opowiadała o swoim chłopaku i fantastycznej pasji, ja zastanawiałam się jak długo będę musiała znosić tę wariatkę. Rozwiązanie tej zagadki przyszło po miesiącu, może po dwóch. Z każdym dniem nasza droga powrotna wydawała się coraz krótsza, a tematów do rozmów było coraz więcej. Szybko zrozumiałyśmy, że łączy nas więcej niż mogłoby się wydawać. Ta wariatka została moją przyjaciółką. Najlepszą. Na dobre i na złe. Jest dla mnie jak siostra.

To zdarzyło się kilka lat temu. Poszłam wtedy do liceum. Nowe otoczenie, nowi znajomi... Na pierwszy rzut oka klasa wydawała się sympatyczna, jednak nie do końca mogłam przekonać się do moich rówieśników. A najgorsze były powroty do domu. Przystanek autobusowy znajdował się nieopodal szkoły, więc po skończonych zajęciach tam gromadziła się blisko połowa moich nowych kolegów...

Jechałem odwiedzić mamę w szpitalu. Poszedłem na autobus, na przystanku zaczepił mnie jakiś pijany dziadek, wyglądem podchodzącym pod bezdomnego. Zacząłem już szukać wymówki, żeby tylko nie dawać mu pieniędzy. Jednak on tylko zapytał o drogę i coś tam mówił. Wyszło, że będziemy jechać tą sama linią. Kiedy podjechał autobus usiadłem daleko, a on poszedł do biletomatu. Zdziwiłem się kiedy wrócił i usiadł przede mną. Co chwila pytał się ile jeszcze ma jechać, był nieznośny. Nagle tak po prostu zapytał się ile mam lat i gdzie chodzę do szkoły. Odpowiedziałem, że kończę technikum elektryczne i za 2 miesiące matura i studia. Dziadek od razu się ożywił, zyskał błysk w oku. Powiedział, że chodził to tej samej szkoły i pracował długo jako elektryk. Zaczęliśmy rozmawiać ciągle o zawodzie. Był ciekawy jak wygląda teraz szkoła, jakie są profile i studia, pytał o wszystko. Kiedy wymieniałem mu profile i kierunki studiów, on ciągle powtarzał "super elektryk, super elektronik" mówił, żebym to zrobił bo to najwyższy stopień, ale był w stanie wyjaśnić na czym to polega, bo za bardzo bełkotał po pijaku. Do dziś nie wiem co to jest.
W większości odpowiadałem tylko na jego pytania, nie dało się go zrozumieć. Wysiadając życzył mi powodzenia i powiedział, że sobie poradzę na studiach. Zdziwiłem się, że tak wykształcona osoba, jest tak zaniedbana. Miał dobry zawód, ciekawe co go w życiu spotkało.
Nie miałem czasu dłużej o tym pomyśleć. Wysiadłem dwa przystanki dalej i poszedłem do mamy.

Jechałem odwiedzić mamę w szpitalu. Poszedłem na autobus, na przystanku zaczepił mnie jakiś pijany dziadek, wyglądem podchodzącym pod bezdomnego. Zacząłem już szukać wymówki, żeby tylko nie dawać mu pieniędzy. Jednak on tylko zapytał o drogę i coś tam mówił. Wyszło, że będziemy jechać tą sama linią. Kiedy podjechał autobus usiadłem daleko, a on poszedł do biletomatu....